‘Goedemiddag dames en heren, deze sprinter r…’
‘ruikt naar McDonalds.’ Zo maak ik de zin van de omroepster denkbeeldig af. En niet eens omdat het leuk zou zijn als ze dat zou zeggen. Lekker onverwacht op de vrijdagmiddag en ze zou misschien nog een lach op iemands gezicht toveren. Iemand zoals ik. Voor wie de dag alleen maar tegen zit.
Nee, ik maak deze zin zo in mijn hoofd af omdat het echt zo is. Deze sprinter ruikt echt naar McDonalds. En ik weet niet of ik dat zo prettig vind.
McDonalds. Ik was er al heel lang niet geweest, totdat ik afgelopen weekend in Kopenhagen was, waar ik ’s ochtends om half 8 met de bus aankwam en de winkels niet eerder open gaan dan 10 uur. Als je dan ook nog niet mag inchecken in het hostel/hotel (ik weet niet wanneer een slaapplek onder één van deze twee noemers valt) dan ga je maar in de McDonalds zitten om koffie te drinken. Ookal drink ik geen koffie.
Nee, de McDonalds is niet mijn favoriete eetgelegenheid. Maar toch ook weer wel. Ik heb een beetje haat-liefde verhouding met de McDonalds. Eigenlijk het enige wat ik echt lekker vind van de McDonalds zijn de Filet-o-Fish (ja, gewoon de visburger, maar zo heet het nou eenmaal, ik heb het ook niet verzonnen) en de Vanille Milkshake, het liefst zo groot mogelijk. Dit komt omdat ik 8 jaar lang fervent pescotariër ben geweest. Geen vlees, wel vis. (Nee, ik ga niet de discussie houden of vis nou ook onder de noemer ‘vlees’ valt. Visjes zijn ook zielig, maar ik ben super hypocriet en eet wel vis). Inmiddels noem ik mezelf niet echt meer een pescotariër maar vlees eet ik nog niet veel. Echt gewend aan die smaak ben ik dus nog niet.
Daarom vind ik, vooral omdat het bijna alleen maar vlees is, het eten verder ronduit smerig, hoewel het volgens mij wel steeds van betere kwaliteit is geworden. Dit kan ook te maken hebben met andere factoren, zoals het uiterlijk van de McDonalds dat ze flink verbeterd hebben. Zo zie je maar weer dat marketing inderdaad invloed heeft.
De enige momenten dat ik bij de McDonalds kom is, zoals afgelopen weekend, als ik in het buitenland ben of als ik terug kom van een lange autoreis. Dingen zoals wintersport, zomervakantie, of dagjes uit naar Walibi World of de Efteling. En heel soms in de zomer als ik een ijsje wil. Oja, ijsjes, die zijn ook wel acceptabel.
Het fijne aan de McDonalds is dat je weet wat je krijgt. Het assortiment is overal hetzelfde, de kwaliteit is (nagenoeg) overal hetzelfde en dat is gewoon fijn. Zeker als je in het buitenland bent en je kent alle vreemde restaurantjes niet. Je weet niet wat je er kan eten, hoe duur het is en hoe de kwaliteit is. En dan is de McDonalds de perfecte uitkomst.
Toch heb ik nog wel een paar probleempjes met de McDonalds.
- Niet overal hebben ze die lekkere American fritessaus. Ja, jullie weten precies over welke ik het heb. Die gele met die kruiden erin. Ik ben er nog van getraumatiseerd. We gingen, natuurlijk, in het buitenland, ik heb geen idee meer of het Frankrijk of Duitsland was, bij de Mac eten. Ik had me er al een hele tijd op verheugt, want ‘daar hadden ze die lekkere mayonaise.’ Niet dus. Weg dromen. Misschien is het inmiddels wel veranderd. Ik kan me namelijk niet voorstellen dat niet iedereen erover ging klagen. Ik hoop het maar.
- Dit probleem heb ik met de McDonalds in Nederland. Jullie weten inmiddels dat ik dus alleen maar visburgers eet hier, en ze doen het altijd. Ze krijgen het voor elkaar om de ingrediënten, bestaande uit twee delen van een broodje, een plakje cheddar-kaas, een grote vierkante vis-stick en een hoopje tartaarsaus, altijd, maar echt AL-TIJD (zien jullie mijn frustratie?!) assymetrisch in elkaar te flansen; het plakje kaas hangt er half uit, de visstick hangt er aan de andere kant uit en de saus is er al helemaal uitgedropen tegen de tijd dat jij een tafelte hebt gevonden om hem lekker op te peuzelen. Je slikt hem toch niet in één keer door, dat snap ik ook wel, maar als autist is het toch vervelend om zo’n scheef broodje in je handen gedouwd te krijgen, vaak nog door een chagrijnige medewerker ook. Nou had ik me er inmiddels overheen gezet, maar toen kwam ik dus in Denemarken bij de McDonalds en kreeg ik een keurige visburger voorgeschoteld. Je snapt dus wel dat hiermee mijn frustraties terug kwamen; zie je, het kan dus wel!
Waar was ik ook alweer gebleven? Oja, dat McDonalds zo lekker makkelijk is.
Nouja, dat was eigenlijk mijn hele punt. Dus ja. Einde.
Valt het jullie trouwens ook op hoe vaak ik het woord ‘McDonalds’ heb gebruikt?
update: een dag na het schrijven van dit artikel ben ik alweer naar de McDonalds geweest, dus blijkbaar valt het best wel mee met mijn McDonalds-haat.
adoptasloth! 