blabla interessante titel waardoor mensen op mijn blog gaan kijken

*even een verhaaltje over dat ik al heel lang niet op mijn blog heb geschreven, ik kan zelfs zeggen dat het vorig jaar was, wat heel lang klinkt, ik mag zelfs, omdat het al drie koningen is geweest, niet meer gelukkig nieuwjaar zeggen, maar niet dat het een jaar geleden is, dus eigenlijk toch weer niet zo heel lang, ik mis het schrijven toch best wel een beetje, ik heb in die tijd een aantal blogposts gelezen over hoe je meer volgers krijgt en er wordt vaak gezegd dat je elke dag iets moet posten, ja, sorry, dat kan ik gewoon niet, dus jullie hebben pech, ik schrijf gewoon lekker wanneer ik wil.*

WOW. een punt. Nu ik dit stukje tekst zo teruglees hoop ik niet dat jullie in je hoofd er net zo haastig en onrustig worden als ik.
Best wel interessant dat hoe je typt echt heel veel invloed kan hebben op hoe je tekst geïnterpreteerd kan worden.

Maar, even serieus, ik was niet van plan, zoals jullie misschien wel doorhadden en verwachtten, en volgens mij heb ik het ook al vaker gezegd, ik ga niet dagelijks schrijven. Op dit moment heb ik wel inspiratie voor een leven lang elke dag te schrijven, maar op een of andere vervelende manier verdwijnt dat altijd weer na een nacht slapen. Misschien moet ik het gewoon in een documentje uittypen, als één lange gedachtegang, waar ik eigenlijk nu ook al mee bezig ben, maar als ik zo door blijf gaan eindig ik nergens.

dus ik stop. en jullie zien me wel weer verschijnen.

Onze wereld verdeeld.

Mensen zeggen vaak dat je twee verschillende soorten mensen hebt, bijvoorbeeld mannen en vrouwen, of oude en jonge mensen, of mensen die plassen onder de douche en mensen die liegen, maar dat is weer een heel ander verhaal, of zoals een dichter die ik volg op facebook genaamd N. zegt:

Mensen zijn makkelijk
In twee groepen te verdelen:
Fans van rode, witte, groene of paarse winegums,
Of liefhebbers van gele.

Ik vind deze dichter echt heel grappig, hij is het zeker even waard om op te zoeken op Facebook en te ‘vind-ik-leuken’, zodat je regelmatig gedichtjes op je timeline ziet, die een glimlach op je gezicht zullen toveren.

Maar dat is eigenlijk weer iets heel anders dan dat ik wilde zeggen. Zoals bijna altijd. Dat komt door mijn hyperactiviteit in de (meestal) avonden. Ik geloof namelijk, en dat is wetenschappelijk bewezen, dat de twee types op de wereld te benoemen zijn als ochtend- en avondmensen. Zoals je wel kan raden ben ik een echt avondmens.

Het is ongelofelijk. Ik word dan wel om 8 uur wakker, nog iets waar ik las van heb. En dat is misschien wel herkenbaar voor mensen; als ik afspraken heb vroeg in de ochtend, zoiets als een les Methodes en Statistiek, dan ben ik mijn bed niet uit te branden en draai ik me graag nog een keertje om. Echter (sorry voor het gebruik van dit ‘nette’ woord, maar ik kon geen andere passende vertaling vinden voor het engelse woord ‘however’), als ik een fucking hele dag vrij heb waarin ik niks hoef uit te voeren en bij wijs van spreken zelfs nog in mijn bed kan gaan picknicken omdat ik te lui ben om aan tafel te eten, wordt ik rond 8 uur, wat meestal 7 uur betekent, wakker, KLAARWAKKER! Ik lig dan naar het plafond te staren alsof er op elk moment 2 euromunten uit kunnen vallen (wat best leuk zou zijn, maar wat helaas nog niet gebeurd is).

Dit betekent helaas niet dat ik erg productief ben. In het begin wel. Tot zo’n 9 uur ben ik eigenlijk vooral in mijn gedachten productief, ik heb in mijn hoofd opgeschreven wat ik allemaal zou moeten doen die dag en wat best handig zou zijn als ik dat alvast zou doen, zodat ik het niet op een ander moment hoef te doen als ik al veel te veel andere dingen moet doen. Zoals je wel zal verwachten gebeuren deze dingen helaas niet. Na een periode van rond te lopen in mijn kleine kamer, maar een keer gaan douchen want ‘misschien word ik daar wel productief van’, en enthousiast bedenken hoe schoon mijn kamer er uit zou zien als ik zou opruimen, besluit ik maar weer in mijn bed te gaan liggen om meerdere afleveringen van ‘Lie to me’ te kijken, omdat ik al de afleveringen van ‘Pretty Little Liars’ al gezien heb en moet wachten tot januari (!!!) om eindelijk te zien voor wie Alison al 3 jaar voor op de vlucht is. Superheftig en intens.

En dan komt het moment. Het wordt 6 uur. Ik meen het, het heeft echt met het tijdstip te maken. Misschien is het psychologisch (zoja, zou ik graag een psycholoog vinden die me hier vanaf kan helpen) of misschien is het wel biologisch ingesteld, maar zodra de klok 6 uur nadert voel ik me al productiever. En dan is het zover: ik stap uit bed, trek een broek aan (ja, dat geeft me een productiever gevoel) omdat ik al de hele dag in een trainingsbroek, wat technisch gezien een broek is, maar waar ik niet dat productieve gevoel van krijg, liep.

En dan zit ik bovendien ook al op 600 woorden met deze blogpost, wat me ook verbaast. Voor een schoolopdracht doe ik er minstens een uur over om 100 woorden te typen, maar nu krijg ik het voor elkaar om binnen een kwartier 600 woorden op papier (oké, scherm) te knallen. Heeft ook vast met mijn hyperactiviteit te maken.

Trouwens, tijdens die twee uur van productiviteit vanmorgen had ik wel het idee om daadwerkelijk geld te verdienen. Met een webshop. Ik wil dan graag iets maken en het verkopen. Er is een probleem. Ik weet heel veel dingen die ik zou kunnen maken, maar de uitvoering is een beetje een probleem. Op een of andere manier lukt het me niet om de dingen te produceren op zo’n manier waarvan ik zeg dat het goed is, wat waarschijnlijk een kwestie is van dat ik een te perfect beeld in mijn hoofd heb. Dus als je zegt, ja, ik zou wel iets uit jouw webshop kopen, laat het me weten, misschien dat ik dan toch overweeg om het te doen. Maar tot nu toe blijft het bij plannen.

Dus nu zit ik hier dan, achter mijn computerscherm, met een onderbroek voor me, omdat ik enthousiast was begonnen met het vouwen van de schone was, die ik al 3 dagen heb staan, en toen bedacht dat ik hier toch over moest schrijven.

En ik wilde even vertellen dat ik iets van plan ben. Ik wil graag een soort ‘diary-achtige’ posts maken, maar omdat ik niemand weet dat ik dat van plan ben en er dus ook niemand op zit te wachten (misschien als het wel weten zitten ze er ook niet op te wachten, maar dan lezen ze maar lekker niet), komt het er maar niet van. Dus bij deze. Jullie weten het. En het komt eraan. Niet in de vorm zoals jullie verwachten denk ik, maar het komt. Be patient. Of niet en ga door met je eigen leven en kijk regelmatig even of er al een nieuwe blogpost van mij staat, lijkt me een beter plan.  : )

Even een applausje voor jou trouwens, als je dit allemaal gelezen hebt. Bedankt 🙂