Ja hoor. Ik mag het eindelijk ook zeggen.
Ik ben geslaagd voor mijn rijbewijs.
Het duurde even, ik heb er 3 keer over gedaan, en het leek wel alsof het universum mij aan het pesten was; op Facebook hebben de afgelopen weken wel minstens 5 mensen hun rijbewijs gehaald. Alsof iets daarboven wilde zeggen: ja, Tisha, denk er maar weer even aan, jij moet ook weer. Elke keer als ik er alleen maar aan dacht ging ik alweer bijna hyperventileren en stond ik op het punt om in janken uit te barsten.
Het feit dat ik al twee keer gezakt was had een behoorlijke invloed op mijn mentale gezondheid en ook op hoe ik tegenover het examen stond. Dat wil zeggen: ik was gewoon kei bang. Toen ik voor de tweede keer gezakt was had ik eigenlijk zoiets van: ok, dit was het. Ik ben gewoon niet geschikt voor autorijden in het algemeen. Ik ga voortaan wel met de fiets of met het openbaar vervoer.
Mijn vader was het hier niet zo mee eens. Ik heb ruim anderhalf jaar geleden, zo’n half jaar voor de examens dus) een weddenschap afgesloten dat als ik met een 7 gemiddeld zou slagen voor mijn VWO-examen (ik stond er op dat moment niet zo heel goed voor en het was zelfs de vraag of ik het wel zou gaan halen) dat mijn ouders dan mijn rijbewijs zouden betalen. Nou kan je wel raden, wat ik op dat moment dacht. Precies. ‘Ik ga nu even heel hard mijn best doen’. En ik slaagde inderdaad met een 7 (wel afgerond naar boven, maar sssht, daar hadden we geen afspraak over gemaakt). En mijn ouders maakte inderdaad hun belofte waar. Waar ik overigens nog steeds heel blij mee ben.
Maar omdat zij het dus hebben betaald vonden ze het niet zo’n goed plan als ik er halverwege ineens mee zou kappen. Wat ik ook wel begrijp. Maar een derde keer met nog zo’n chagrijnige en stressvolle examinator naast me een examen afleggen? Nee, dankuwel.
Mijn rij-instructeur kwam toen met het idee of een faalangstexamen niet iets voor mij was. Mijn eerste reactie was, ok, ik heb helemaal geen faalangst. Maar toen ik er meer over na ging denken vond ik het wel ‘leuk’ klinken. Een examen blijft een examen, maar volgens de site van het CBR hielp het wel.
Wat is er nou anders aan het faalangstexamen? Allereerst is het een stukje langer. Degene die al eens examen hebben gedaan weten hoe een gewoon examen eruit ziet, en eigenlijk is dit niet anders. Je hebt eerst een gesprekje met de examinator en in dit geval was het geen gesprekje maar een heel gesprek. Daarna ga je rijden, dit duurt niet langer dan bij het gewone examen. Wel is je examinator getraind in het begeleiden van mensen met faalangst. Wat ook heel fijn is, is dat je tijdens het examen om een time-out kan vragen, mocht je echt helemaal in paniek raken.
Ik heb er voor gekozen om toch een faalangstexamen te doen omdat ik zelf ook merkte dat het doorsloeg naar mijn schoolwerk, waar ik trouwens daarvoor nog nooit last van had gehad. Ik werd ineens bang om examens te doen. Omdat ik geen zin had om nóg een keer te zakken omdat mijn zenuwen de baas over mij werden, en daarmee met nog meer tegenzin opnieuw een examen zou moeten doen, heb ik besloten om dit examen te doen. Ik ben er achteraf heel erg blij mee en raad het mensen ook aan. Het is geen garantie dat je het haalt; het is (in ieder geval volgens de site van het CBR) net zo moeilijk als een gewoon examen.
Heb je zoiets van: wow, herkenbaar, ik wil dit ook doen? Hier vind je alle informatie 🙂
Hoe vaak hebben jullie gedaan over je rijbewijs? En vonden jullie het ook zo vreselijk?
Ps: mocht je ooit nog een leuk galgjewoord nodig hebben, ik raad je ‘faalangstexamen’ aan.
adoptasloth! 