Het is half twaalf en ik zit een beetje op elitaire online kledingwinkels veel te dure kleding in mijn winkelmandje te gooien, waarvan ik weet dat ik het uiteindelijk toch niet ga kopen. Terwijl die realisatie binnendringt kijk ik verveeld om mij heen en ik merk, in de kast naast de tafel waar ik aan zit, een rij met fotoboeken op, en van één is de rug versierd met een prachtige ‘WordArt’ tekst. Er staat ‘De 80ste verjaardag van Lenie van der List’.
Al snel vind ik mezelf huilend op de grond, bladerend in de fotoboeken en de foto’s die nooit zijn ingeplakt. Ze zijn na het overlijden van oma naar ons huis gehaald, met de bedoeling dat ze ingescand gaan worden en gedeeld kunnen worden met de hele familie. Voorlopig is mij aan het huilen maken het enige wat ze hebben gedaan.
Er staat een variatie aan oude en nieuwe foto’s en zo vind ik foto’s van mijn oma’s verjaardagen die zij groots met haar kinderen en kleinkinderen vierde, maar ook hoe ze in 1950 met broers en zussen naar het strand van Scheveningen ging, en zo snel als er tranen uit mijn ogen kwamen na het zien van de eerste foto’s, zo snel verscheen er een lach op mijn gezicht toen ik zag hoeveel oma heeft meegemaakt en hoeveel familie ze altijd om haar heen heeft gehad.
Toen oma nog leefde dacht ik altijd dat ik dagen huilend op bed zou liggen als ze dood zou gaan. Ik heb hier toen ook vele slapeloze nachten en nachtmerries door beleefd, keer op keer nagaand wat ik zou doen en voelen als het moment dan daar zou zijn. Daardoor heb ik het overlijden van oma al een stuk of 20 keer meegemaakt en ik dacht dat ik het mentaal niet aan zou kunnen als ze me achter zou laten.
Uiteindelijk heb ik niet dagen in mijn bed liggen huilen en was het huilen eigenlijk vrij snel over, maar natuurlijk komt het nog wel eens hard aan. Zo wilde ik haar gister een kaartje sturen vanuit Spanje en realiseerde ik me pas toen ik ging schrijven dat dit helemaal niet meer kon. Toen heb ik haar een mentaal kaartje gestuurd en verteld wat ik allemaal gedaan had.
Ik heb gemerkt dat ik mentaal sterker ben dan ik aanvankelijk dacht, en dat het leven ook nog leuk en zinvol is nu oma er niet meer is, maar dat komt denk ik wel doordat ik weet dat het zo goed was. En doordat ik oma in mijn hoofd al een aantal keer was verloren heeft het ‘voor het echie’ misschien een klein beetje makkelijker gemaakt en me overgelaten met alleen de fijne herinneringen.
adoptasloth! 